این سبک از موسیقی در منطقه ای بین سخنرانی، نثر، شعر و آواز قرار دارد و کلمات در این نوع موسیقی به جهت انتقال سریع مضمون و محتوا پشت سر هم و با سرعت ادا می شوند.
آموزش جامع خوانندگی رپ
کلام و کلمات موسیقی رپ از قرن ۱۶ میلادی از زبان انگلیسی بریتیش گرفته شده و در قرن ۱۸ رونق یافت. عده ای دیگر نیز بر این باورند که، این نوع موسیقی از گویش مردم آفریقایی-آمریکایی در سال ۱۹۶۰ گرفته شده و خیلی زود به عنوان سبکی جدید از موسیقی مطرح شده . به هر حال، امروزه سبک موسیقی رپ و رپ کردن با همراهی بسیار نزدیکی با سبک هیپ هاپ در ساخت قطعه های موسیقی استفاده می شود.
فرهنگ رپ و به بیانی بهتر آن فرهنگی که به طور خاص به جوانان سیاه و اقشار میانه در جوامع غرب تعلق دارد، از آمریکا سرچشمه می گیرد و شورشگران سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داده است ، رپ بیشتر فرهنگ کوچه و خیابان است که با استفاده از ابزار و آلات بسیار محدود و ابتدایی ، جلب توجه کرده است.
نقاشی های بسیار هنرمندانه و مبتکرانه بر دیوارهای شهر ( گرافیتی) ، شعارنویسی با خط مخصوص ( به عنوان امضا) ، حرکات موزون پر تحرک در گوشه ، خیابان و ترانه خوانی با سبک خاص ، همگی اجزایی از فرهنگ سبک موسیقی رپ هستند.کلام موسیقی رپ با بحر طویل شباهت ظاهری دارد. کلامات تقریبا بصورت صحبت های عادی ادا شده و با ضربی قوی همراه می شوند. انقطاع ها و بازگشت ها در نحوه نواخت ضرب و صدای خراش مانندی که توسط تبدیل صفحه گرامافون به یک ساز موسیقی ایجاد شده، تحرک و شوری برای شنونده ایجاد می کند.
موسیقی رپ از تکامل اشکال دیگری از موسیقی سیاهان در محله های فقیرنشین نظیر برانکس نیویورک و تا حدودی هارلم شکل گرفته است. این محلات، جمع گروه هایی از سیاهان است که سال ها پیش تحت شرایط فلاکت بار اقتصادی مجبور به مهاجرت از ایالات جنوبی به شهرهای بزرگی نظیر نیویورک می شوند.
آنها کار در مزارع را رها کرده و به ترانه خوان تبدیل گشتند. اما اگر به ریشه و ماخذ این موسیقی باز گردیم به غرب آفریقا و سرودهای ستایش ساوانا ( نام یک منطقه علفزاری در آفریقا) خواهیم رسید. علاوه بر این در نیجریه و گامبیا نیز تک خوان هایی وجود داشته و دارند که طنز های اجتماعی را به شکل ترانه و نقالی ( چیزی شبیه استند آپ کمدی ) اجرا می کنند که این بسیار به رپ کلاسیک تشابه دارد.
موسیقی رپ از طریق محلات فقیر نشین نیویورک که محل تلاقی توده مهاجر جزائر کارائیب با توده سیاه است ، بر موسیقی رگی تاثیر گذاشته است.
اواخر دهه ۱۹۶۰ ، وقتی که آمریکا زیر ضربه های مبارزه های انقلابی در کشورهای تحت سلطه خود، خصوصاً ویتنام ، قرار داشته و انقلاب چین نیز بر شورشگران و انقلابیون در ایالات متحده تاثیر به سزایی می گذاشت و دریچه ای از آگاهی ها و دورنمای انقلابی را به رویشان نمایان میکرد ، در شهرهای بزرگ آمریکا تضادهای طبقاتی میان سیاه با بورژوازی امپریالیستی و پایه های اجتماعی شدتی فوق العاده یافته بود.
بین محلات فقیر نشین سیاه با سایر نقاط شهر نیویورک، چیزی شبیه به خط مرزی وجود داشت ، خط مرزی که شاهد درگیری میان دسته های متشکل از سفیدهای نژاد پرست و پلیس ، با گروه های بزرگ و متشکل از جوانان سیاه بود. تشکیل این گروه ها، پاسخی ضروری به تعرضات و سرکوبگری های مداوم حکومت علیه ساکنان نواحی پایین و میان شهر نیویورک بحساب می آمد.
گروه های رپ از دل همین تشکیلات شورشی سیاه شکل می گیرد. موسیقی خیابانی رپ که نخست توسط گروه های کوچک سیاه پوست در محدوده محلات اجرا می شد از سال ۱۹۷۹ پا به عرصه بازار موسیقی گذاشت. افشاگری از رپ های ارتجاعی و تجارتی یکی از وظایف خوانندگان مترقی و رپ ، و در قالب ترانه های رپ است. این کار را رپ خوان های انقلابی نظیر «دی » بارها انجام داده اند.
مثلاً در سال ۱۹۷۹ ، ترانه ای تجارتی خوانده شد که در آن از خوش بودن و جشن گرفتن و کاری به درد و مشکلات بقیه مردم نداشتن، صحبت شده بود؛ « دی » ترانه ای تحت عنوان «چگونه ملت سیاه را بپا خیزانیم؟ »خواند و در آن، خطاب به سرایندگان آن ترانه تجارتی چنین گفت: « جشن تو می تواند
به زودی زود خاتمه یابد ، وقتی که آنها ، یک روز بعد از ظهر به قول خودشان به تو یورش برند » اگر چه طی سال های اخیر، بسیاری از موسیقی دانان خوانندگان سبک های دیگر از این سبک در پاره ای از آثار خود استفاده کرده اند، اما جوهر و روح شورشگر رپ همچنان در وجود گروه های یاغی ضد سیستم، در محلات فقیر نشین و محافل سیاسی و غیر قانونی آمریکا زنده است.
